و برای او
که همه اوست
امروز بعد از مدت ها دوباره دلم هوای نوشتن کرده ولی این بار تصمیم گرفتم که تو کاغذ ننویسم
الان که پاسی از شب گذشته و همه خوابن ، سکوت واسه من معناهای خاصی داره ...
من...
امشب ...
اینجا قم ...
فردا منطقه...
خدایا چه خبره معلوم هست ؟ . . .
منو چی به وبلاگ نوشتن ؟. . . اونم تو این زمونه که یا نباید ادعای کاری را کرد و علمش رو برداشت یا باید تا آخر کار بود و موند.
امشب تصمیم گرفتم یه اتفاق جدید واسه خودم رقم بزنم شبیه همون تصمیمی که ایشون ( لینکشون رو چون راضی نبودند برداشتم ) گرفتند .
امشب می خوام رسما وبلاگ نویس بشم ( چه جلب!!)
نه بابا جدی می گم منم کلی حرف دارم واسه گفتن و کلی ظرفیت واسه نقد شنیدن ( چه پر مدعا... حالا وقتش میرسه...) و یه سری چیزا رو هم تو نظرم هست که به اونا پایبندم {البته تا وقتی که هنوز چیز بهتر و درست تری پیدا نکنم} البته یه سری مشکلاتم هست که کم کم رفع میشه مثلا من یه وبلاگ تو پارسی بلاگ با همین دارم که سیستم پسوردمو قبول نمی کنه واسه همین برگشتم به همین وبلاگ خیلی قدیمی خودم البته موقتا تا ان شاالله آقای فخری و دوستانشون تو پارسی بلاگ مشکلمو حل کنند.
اما حرفای اصلی . . .
من به همراه چند از بچه های مشهد مثل ایشون و ایشون ( اینجا هم ایضا ) و دو نفر دیگه که الان اسم وبلاگشون رو فراموش کردم اومدیم قم و امروز ساعت ۳ هم حرکت خواهیم کرد واسه مناطق جنوب.
نمیدونم چه جوری شد که منم اومدم واقعا نمی دونم هر چی حساب کتاب می کنم میبینم بابا اینا کجا( وبلاگ نویسا رو میگم) ، من کجا . . .
منطقه کجا ، شهدا کجا . . . . . ، . . . . من کجا هنوزم باورش واسم سخته یعنی جدی جدی منم قاطیاین همه آدم خوب دارم میامیعنی شهدا واسه منم کارت دعوت فرستادند . . . هنوزم باور نمیکنم . . . خدایا . . .
و همین احساس منو پایدارتر میکنه واسه نوشتن ، نمیدونم هنوز، واسه دل خودم مینویسم یا به خاطر احساس تکلیف . . . اصلا چی باید بنویسم؟!. . . چه جوری ؟ . . . با چه سبکی؟. . . . من باید چه جوری کار کنم که ممنون دار اون دعوته باشم . . . یا سر بلند در مورد اون احساس تکلیفه . . . یا حداقل پیش خودم بتونم سرمو بالا بگیرم .
نمیدونم هنوز با هیچ کدوم این مسایل مشکلمو حل نکردم. هنوز حتی ننشستم یه تحقیق بکنم ببینم تو فضای مجازیه بلاگ جای چه ضمینه ای خالیه یا کمرنگه که من تو همون ضمینه کار کنم تا یه وقت نشه که من حرفای تکراری بزنم ، همون چیزایی که بقیه میگن ، . . . اما با تموم اینا یه حسی به من میگه بنویس . حداقله حداقل واسه دل خودت بنویس . . . مهم اینه که شروع کنی
تو سر به راه بنه و هیچ مپرس خود ، راه میگویدت که کجا روی
نمیدونم شاید مهم شروع کردنه ، به قول معروف تو یه قدم بردار ، اون . . .
به هر حال . . .
یا علی گفتیم و عشق آغاز شد. . .
هر کی هم تونست به من کمک کنه دستشو می بوسم
منتظرم. . .
پ ن :
۱-
یاران ره عشق منزل ندارد.
این بحر مواج ساحل ندارد
باری که حملش ناید ز گردون
جز ما ضعیفان حامل ندارد
چون ما نباشیم مجنون ، که لیلی
غیر از دل ما محمل ندارد
۲- همسفرای خوبی دارم از مشهد که حرکت کردیم تا الان که به قم رسیدیم به من که خوش گذشت اونا رو نمیدونم از همشون ممنونم ، خودشون میدونن کیان
پ ن غیر معمول:
این پست تو وبلاگ قبلی من بود که اینجا کپی کردم تاریخش مال این وقته:
نوشته شده در پنجشنبه 1385/12/24ساعت 2:31 قبل از ظهر توسط حاج جمال