بسم رب النور

بهار بهانه رفتن است. حق با هدهد است که ميگفت: رفتن زيباتر است، ماندن شکوهي ندارد؛ آن هم پشت اين سنگريزه هاي طلب. گيرم که ماندم و باز بال بال زدم، توي خاک و خاطره، توي گذشته و گل. گيرم که بالم را هزار سال ديگر هم بسته نگه داشتم، بال هاي بسته اما طعم اوج را کي خواهد چشيد؟ ميروم.... بايد رفت؛ در خون تپيده و پر پر